Met een lichte vorm van moedeloosheid verzend ik mijn zoon een whatsappje; “Willem, hoe laat ben je terug?”. Het bekende grijze vinkje onderin het vak geeft aan dat de app goed verzonden is. En nu maar wachten op het tweede, blauwe vinkje.
De moedeloosheid komt niet van de vraag hoe laat hij terug zal zijn, maar vooral omdat ik al weet dat hij het appje voorlopig niet leest. En dat terwijl hij zijn mobiel 24/7 in zijn handen heeft. Wat is dat toch met die kinderen? Iedere dag een miljoen snaps, apps, tiktoks en wat nog niet meer, maar geen tijd om de ouders een appje te antwoorden.
Nu ik toch mijn mobiel in mijn handen heb klik ik zelf maar even op de Telegraaf app. En kijk ik ook bij het Brabants Dagblad. Ik lees over het einde van corona en de impact die dit op bedrijven heeft gehad. Ik lees over de verschrikkelijke oorlog in Oekraïne. Vanochtend had ik al wat verhalen gelezen in de papieren versie van de krant (ja, die mensen zijn er ook nog, die de krant willen lezen). Op facebook kom ik nog foto’s tegen bij “vrienden” -waarvan ik niet eens weet wie ze zijn maar ze blijkbaar ooit heb toegevoegd- van volle glazen bier en wijn op zonnige terrasjes. Dan ook nog kijken op Instagram. Vrijwel exact dezelfde verhalen en foto’s als facebook, maar ik duik er toch even in. Stel je voor dat we iets gemist hebben..
Ondertussen mijn telefoon aan de lader gekoppeld die naast mijn bed ligt want de batterij begint uitgeput te raken van een lange werkdag. Oh ja, dat is waar. Einde werkdag. Snel de email checken. Ik zie dat ik nog een mail heb gehad met een betalingsherinnering. Vreemd.. ik dacht toch echt dat die betaald was. Ik log nog maar even in bij de Rabobank want dit moet vanavond geregeld zijn.
Ondertussen is Eva Jinek op tv. Erg heftige beelden van moeders en kinderen in Oekraïne. Ik kijk met een schuin oog mee terwijl ik nog een mail beantwoord. Naast mijn bed ligt ook nog de Stadsnieuws. Die wil ik ook gaan doornemen nu de verkiezingsprogramma’s uitgebreid aan bod komen. Mijn vriendin ligt inmiddels naast me en gaat slapen. Zonder telefoon, folders en de krant. “Hopelijk slaap je vannacht iets beter als gisteren” zegt ze me nog. Ja, dat is waar ook. Ik slaap heel onrustig de laatste tijd. In slaap vallen gaat op zich redelijk, maar het duurt niet lang voordat ik de rode cijfers op de wekker weer zie. Precies, een wekker. Ze bestaan nog. En er staat er nog eentje op mijn nachtkastje. Naast de telefoon die ik als wekker gebruik.
Begrijpt u wat ik wil zeggen? Onze generatie is niet zo geschikt voor de appjes en mail op onze telefoon. Wij lezen nog steeds soms de kranten. Wij denken nog steeds dat iedere app beantwoord moet worden. Dat we altijd bereikbaar moeten zijn. En dat we het voetbal ook echt om 19 uur op zondagavond met het bord op schoot moeten kijken. Zoals mijn zoon zou zeggen; “Rustig pap, komt goed”. Ik check nog even of er echt geen blauw tweede vinkje staat achter de app die ik hem heb gestuurd. Helaas.. 20 minuten later hoor ik hem de trap opkomen. “Willem. Heb je mijn app niet gelezen??”. “Jawel pap. Truste”.
Wilfred van Empel, Hertz Autoverhuur
Fotografie: Jeroen van Eijndhoven
Tags
